Hoe ouder ik word hoe sterker ik relativeer. Waarvan je denkt dat het je eigen verdienste was, dank je vaak aan wat je meegekregen hebt bij geboorte. Op de duur blijven alleen ‘wat je kreeg’ en ‘wat je gaf’ over.

Teveel relativeren is evenwel ook niet goed want dat leidt tot passiviteit. Zo heb ik me nooit gevoeld. Succes en geluk zijn het resultaat, niet het doel. We willen iets doen, iets tot stand brengen, voor anderen en voor onszelf. We willen dromen en hopen. We willen leven. Elk zoekt zijn weg, in kleine en grote dingen.

We mogen ons vergelijken met anderen maar we mogen ons daardoor nooit laten opjagen en obsederen, zo niet zorgen we voor ons eigen ongeluk. Er is altijd iemand sterker, slimmer en mooier. Er is altijd iemand met meer geld, macht en succes. We moeten onze grenzen en onze troeven kennen. Als beloning moeten we een goed geweten hebben. Dan pas kunnen we met tevredenheid terugblikken op wat we deden.

We leven in een tijd van grenzeloze oppervlakkigheid. Ik ken veel mensen die geld hebben en op zoek zijn naar roem. Ik ken er die roem hebben en verlangen naar geld. Het gaat altijd over het eigen Ik. Dat ego moet bij iedereen af en toe gestreeld worden maar niet te lang en niet te veel. Zo niet blijft er vaak een leeg gevoel over. We kunnen pas te-vrede-n zijn wanneer we iets tot stand brengen waar anderen iets aan hebben. Hoe klein of hoe groot ook.

Ik ‘benijd’ mensen die zelfgenoegzaam door het leven gaan want niets schijnt hun te deren. Ik voel daarnaast medelijden met degenen die hun droom niet konden waarmaken. Het zijn twee klippen die we moeten vermijden. Ik veracht de zelfgenoegzaamheid en vermijd de frustratie.

We dienen met open ogen en met open oren onze tocht af te leggen, gevoelig voor de signalen die op ons afkomen, ook van de mensen die ons pad kruisen. Nieuwsgierig en bewust leven. Ons engageren. Nooit tot de perfectie. Gewoon doen wat we denken te kunnen en te moeten doen. Aan de jonge mensen van vandaag zou ik die raad willen geven voor een geslaagd leven.